صبح از رادیوی تاکسی یه آوازی پخش می شد که حالم رو دگرگون کرد.

ای سرو بلند قامت دوست!
وه وه که شمایلت چه نیکوست!

در پای لطافت تو میراد،
هر سرو سهی که بر لب جوست.

نازک بدنی که می‌نگنجد
در زیر قبا، چو غنچه در پوست!

ای سخت دلان سست پیمان!
این شرط وفا بود که بی‌دوست،

بنشینم و صبر پیش گیرم،
دنباله‌ی کار خویش گیرم؟

دلم میخواست جای دیگه ای بودم و یه دل سیر گریه می کردم.
چند دقیقه بعد، توی اتوبوس کتاب همراهم رو باز کردم:
"گفته شود: همانگونه که دیدار امروزتان را فراموش کردید، امروز شما را فراموش خواهیم کرد..."
واقعا که سخت دلان سست پیمانی هستیم. نیستیم؟ من که هستم.