یاد یار مهربان!
چند روزی بود که دلگیر بودم از خودم. از همون دل گرفتگی هایی که مال کوتاهی در عمل و اینهاست. مدام به این فکر می کردم آدمی چقدر باید "لفی خسر" باشه که انعام پادشاه رو به "ثمن بخس" (بخونید به هیچ)، بفروشه و اگر چنین کرد آیا گستاخی نیست که هنوز به لطف و بخشش او امیدوار باشه؟ و آدم رو چه گریزی هست از این امیدواری...؟
یکی از همون روزهای کذا پدرم کتابی بهم داد که حتما نگاهی بهش بنداز.

Memory Of The Kind Companion

یاد یار مهربان

ستایش و نیایش در ادب پارسی

آثار خوشنویسی امیر فلسفی

مقدمه از دکتر حسین الهی قمشه ای

این مقدمه ی ده دوازده صفحه ای آبی بر آتش درون بود که با اجزای وجودم خوندمش. انتخاب یک قسمتش برای نوشتن اینجا سخته چون دکتر قمشه ای است و سبک ویژه اش و الباقی قضایا!

...
ستایش مخصوص پروردگار عالمیان است که فرمود:
"الحمد لله رب العالمین"
اوست که جمال خود را بی حجاب می بیند و به هزار زبان می ستاید که:
"هو الذی لا اله الا هو
الملک القدوس السلام المومن المهیمن العزیز الجبار المتکبر"(حشر 22)
...
هم ستایش جمال و هم عشق و دلدادگی هر کجا و به هر صورت که هست بدان صاحب جمال یگانه ی عالم باز می گردد، اگر چه آدمی از آن غافل باشد و گمان کند چیز دیگر را ستوده و چیز دیگر را محبوب داشته است.چنانکه اگر عکس ماه در چاهی افتد غافلی سر در چاه کرده و آن عکس را بستاید به حقیقت ستایشگر ماه است.

چون ز چاهی عکس ماهی رخ نمود
سر به چه در کرد و آن را می ستود

پس حقیقت با رخ ماه است او
گر چه سوی عکس آن بنمود رو
(مولوی)

اما تفاوت این است که عاشقِ نقش و سایه و تصویر اگر از حقیقت حال بی خبر باشد، وقتی آن ماه از فراز آن چاه به کناری شد یا آفتاب زر افشان از دیوار تیره دامن درچید،عاشقِ عکسِ ماه و عاشقِ آفتابِ دیوار، محروم می ماند.

"و حیل بینهم و بین ما یشتهون"(سبا 54)
(بین آنان و آنچه به آرزو می خواستند حائلی قرار می گیرد)

...

به نظر من تو همین چند خط به جواب چند سوال مهم آدمی اشاره شده.
حیف که ما سرمون شلوغه و سرگرم کارهای مهمتری هستیم. اینه که فرصت نداریم اصلا از خودمون بپرسیم کجاییم چه برسه به جواب پیدا کردن. به قول شاعر ای خواجه درد نیست ولیکن طبیب هست. و به قول شاعر دیگری من بینوا بندگکی سر به راه هستم که نواله ی ناگزیر را گردن کج کرده ام و لا غیر.
مخاطب این سطور(و نه ستور) آخر خود لاغرم هستم و لا غیر.