به بهانه ی بازگشت

برای این که
خودفراموشی های طولانی
دلتنگی های بی دلیل و با دلیل
"چرا" ها و "که‌چی" ها و "تاکِی" ها و ...
ندانستن ها، نتوانستن ها، نشدن ها، نبودن ها، ندیدن ها و همه نه و نه و نه و ... های دیگه
از آدم،
کلاف سردرگمی نسازه...
برای بودن، برای توانایی ادامه دادن؛

شاید
باید
گاهی
خودت رو پیش کسی باز کنی
باز...رها...
بی ترس و ملاحظه و نگرانی
که مبادا باز شدنت باعث حقیر شدنت بشه
که مبادا او به تو آلوده بشه...

تا شاید - به قول شاعر- اندک آرامشی در واپسین ساعات روزی پادرگریز... اندک آرامشی در فاصله‌ی روزها...فراز آید.

التماس دستم را بپذیر، شنوای دانا...