... آه تا کی باید از مرارت آفتاب بگوئی و شبهائی که نمیخوابیدی و آتش را پرستاری میکردی؟

ما همه عمر بر آب می‌رفتیم و جامه‌مان را خشک می‌ساختیم. غافل از اینکه خاکستر خیسی بیش نبودیم.

بگذار برایت بگویم: روزی برای نوشتن حاشیه ای بر ماه، پروانه می شدیم. پروانه ای که بال‌هایش را باد برد. آنچه ماند کرم لاغری بود در همسایگی بارانهائی که فقط آرزوهای آدمی را خیس میکنند.